این خانه روح کعبۀ بیتُ‌الحـرام است            این خـانه‌ای که قـبـلۀ دارُالـسّلام است

این آستان، جایی ست که حتّی کنیزش            در خلوت خود با ملائک هم کلام است

عرش است صحن خانه‌ای که قنبرش هم            صاحبْ دل و صاحبْ دم و صاحبْ مقام است

هر گوشه‌اش دارد نشان از حق تعالیٰ            این خانه اصـلاً بیت آیات عِظام است

هرکس درِ این خانه را بوسید و رد شد            در سِلک اهل دل سزایش احترام است

از دیدِ شخصی مثل سلمان، بی طهارت            حتّی به دیوارش نظر کردن حرام است

خـلـقـت فـدای نـام بـانـویـی که بیـتـش            دارُ الامان، دارُ الکرم، دارُ الاِمام است

از بس برآورده شده حاجت به دستش            او دور تا دورش همیشه ازدحام است

هرکس که چشمش را به روی خِیر او بست            در، بی‌مرامی شُهره بین خاص و عام است

ذکر مصیبت می‌کنم،یک جمله کافی ست            این صحنۀ پُـر درد، پایـان کـلام است

قـنفذ، غـلاف آهنـیـنش را که برداشت            با نیشخـندی گفت:او کارش تمام است